maandag 19 juli 2010
nieuwe blog
Ik heb geen idee hoe ik het moet samenvoegen, want ik word er spontaan blond van... maar hier dus onze nieuwe blog voor de volgende vakantie: http://elora-in-disney-2.blogspot.com/
donderdag 24 december 2009
jetlag
Poeh he, een peuter geeft jetlag een nieuwe dimensie! Elora verzint van alles om maar niet naar bed te moeten.. "mamma, mijn beentjes zijn veel te kort!" (dit om in bed te kunnen klimmen), "Mamma, ik ben niet moe, ik kan niet slapen, ik heb honger.. ik heb dorst... ik moet poepen/plassen/niezen/nog even tv kijken/ een boekje lezen/ verhaaltje horen etc." en mijn persoonlijke favoriet: "Mamma, ik ben dood" (tja wat kun je daar tegen inbrengen)
En dit het liefst midden in de nacht. Ons mentale rooster is echt helemaal in de war. We zitten niet eens meer op Amerikaanse tijd, we zijn nu gewoon helemaal raar aan het doen. En het is voor ons ook geen doen om weer in een normaal ritme te komen, want Elora houdt ons wel wakker met haar luidruchtige gezang (het liefst eigengemaakte liedjes die ze zo vals mogelijk zingt... geweldig gewoon)
Argl... ik hoop dat ik volgende week als ik weer moet werken in een wat normaler ritme zit. We doen ons best, maar het is niet makkelijk.
En dit het liefst midden in de nacht. Ons mentale rooster is echt helemaal in de war. We zitten niet eens meer op Amerikaanse tijd, we zijn nu gewoon helemaal raar aan het doen. En het is voor ons ook geen doen om weer in een normaal ritme te komen, want Elora houdt ons wel wakker met haar luidruchtige gezang (het liefst eigengemaakte liedjes die ze zo vals mogelijk zingt... geweldig gewoon)
Argl... ik hoop dat ik volgende week als ik weer moet werken in een wat normaler ritme zit. We doen ons best, maar het is niet makkelijk.
woensdag 23 december 2009
dag 23 en 24 (21 en 22 december)
Wat een cultuurshock om weer thuis te zijn. Uitstappen in het dikste pak sneeuw wat ik in jaren in Nederland niet meer gezien heb, heeft ook niet geholpen. De laatste dagen in Florida waren een tikkeltje 'chilly' maar niets vergeleken bij de kou hier in ons kikkerlandje.
Het gewone leven valt ons zwaar en al hebben we ons best gedaan om tegen de jetlag te vechten door tactisch te gaan slapen... lagen we vannacht om 1:00 met z'n allen wakker.
De reis was heftig terug naar Nederland, maar wij zijn de spreekwoordelijke "spekkopers" geweest, met onze 1 1/2 uur vertraging. Ik heb verhalen gehoord dat mensen 6 uur lang in een vliegtuig op de startbaan hebben gezeten om weer terug het vliegveld ingestuurd te worden. Het hoogte punt van onze terug reis was mijnheer Paul Bokel (ik geloof dat hij zo heette) die onze magic express reis wel echt heel magisch maakte met zijn geweldige gevoel voor humor. Ondanks mijn chaggerijnige 'ik moet weer terug naar het gewone leven' bui kon ik toch erg lachen om hem. Vooral toen hij in een suikerzoet stemmetje vertelde dat hij de Disney muziek (van de pretparken) de hele dag door moest horen en dat hij dat zo 'fijn' vond dat hij zelfs de cd had gekocht om thuis en in de auto ook te kunnen luisteren. Na 35 minuten in de bus (of MMMMMOTORCOACH, zoals Paul het noemde) was ik de muziek, als fervent disney liefhebber al zat... dus ik kan me er iets bij voorstellen! Vooral de muziek van de spectomagic parade is erg irritant als je geen leuke voertuigen voorbij ziet komen! hihi
De mening die wij gevormd hebben over Continental airlines is niet al te positief. Vooral de eerste vlucht was echt gruwelijk. We zaten achterin en werden overweldigd door de urinelucht die uit de toiletten kwam (voor een vlucht van 2 uur!) Daan kreeg geen broodje voor de lunch, want er was niet genoeg. Niet dat het uitmaakte want het broodje was zo vies dat hij de mijne mocht opeten (en ik ben niet een heel erg kieskeurige eter) Chaggerijnige stewardessen ben ik vaker meegemaakt, maar er zaten hier een paar dames bij die gewoon ronduit griezellig waren en bij ons herinneringen terug brachten aan Beetlejuice the musical.
En dan maar niet over de landing te spreken (maar daar kan Continental niets aan doen, maar het hielp niet mee aan de ervaring) De landing duurde een half uur langer dan gepland want door de harde wind konden we niet landen. Het vliegtuig schudde en leek telkens een beetje te vallen (hele heftige turbulentie) en ik moet zeggen dat ik behoorlijk nerveus begon te worden. Ik was ook dolgelukkig toen we eenmaal op de grond stonden.
We waren moe en alles behalve vrolijk. De spanning was best wel aanwezig en de terug reis was niet het gezelligste moment van onze reis (is het trouwens nooit, ik ben volgens mij allergisch voor terugreizen, want ik kan dan goed zitten griepen... *grijns*)
Brak met pijn in rug en ledematen stapten we uit en gingen we onze koffers halen. De laatste keer dat we voor de vakantie lang moesten wachten. De koffer van mijn moeder is ook niet ongeschonden uit de reis gekomen. Een wiel eraf en later hoorde we dat een aantal van de cadeautjes die ze had gekocht voor mensen ook niet heel zijn aangekomen.
Elora heeft met Daan nog in de tuin een sneeuwpop gemaakt (tenminste sneeuwberg want we moeten er nog een pop van maken)
Ik mis Disney. Ik mis de Animal Kingdom lodge en het heerlijke leventje wat we daar 3 weken hadden. Ik mis het om naar de pretparken te gaan en iedere dag een volle agenda te hebben. Ik mis het genieten.
De enorme lading kerstversiering die ik had gekocht hangt al in mijn boom. Ik heb nog niet alle dingetjes gevonden en ik vraag me af waar ze liggen (de koffers zijn nog niet helemaal leeg, dus ik hoop ze nog te vinden)
Van de week ga ik de photopass cd bestellen en ik ben zo benieuwd naar de foto's!!!
Volgende week moet ik weer werken en is de vakantie echt voorbij. Ik word al treurig als ik er aan denk. Toch heb ik gelukkig weer iets om naar toe te leven, want half april gaan we alweer op vakantie!!! (tja zo ga je nooit en zo ga je 2x) en dan gaan we weer ons door Disney laten verwennen, dit keer op een cruise!!
Ik kan niet wachten. De planning was om in 2013 weer naar Orlando te gaan, maar het kan zijn dat we al eerder gaan, want volgens mij heeft Daan ook de smaak te pakken. Misschien wordt het al 2011!!
Het gewone leven valt ons zwaar en al hebben we ons best gedaan om tegen de jetlag te vechten door tactisch te gaan slapen... lagen we vannacht om 1:00 met z'n allen wakker.
De reis was heftig terug naar Nederland, maar wij zijn de spreekwoordelijke "spekkopers" geweest, met onze 1 1/2 uur vertraging. Ik heb verhalen gehoord dat mensen 6 uur lang in een vliegtuig op de startbaan hebben gezeten om weer terug het vliegveld ingestuurd te worden. Het hoogte punt van onze terug reis was mijnheer Paul Bokel (ik geloof dat hij zo heette) die onze magic express reis wel echt heel magisch maakte met zijn geweldige gevoel voor humor. Ondanks mijn chaggerijnige 'ik moet weer terug naar het gewone leven' bui kon ik toch erg lachen om hem. Vooral toen hij in een suikerzoet stemmetje vertelde dat hij de Disney muziek (van de pretparken) de hele dag door moest horen en dat hij dat zo 'fijn' vond dat hij zelfs de cd had gekocht om thuis en in de auto ook te kunnen luisteren. Na 35 minuten in de bus (of MMMMMOTORCOACH, zoals Paul het noemde) was ik de muziek, als fervent disney liefhebber al zat... dus ik kan me er iets bij voorstellen! Vooral de muziek van de spectomagic parade is erg irritant als je geen leuke voertuigen voorbij ziet komen! hihi
De mening die wij gevormd hebben over Continental airlines is niet al te positief. Vooral de eerste vlucht was echt gruwelijk. We zaten achterin en werden overweldigd door de urinelucht die uit de toiletten kwam (voor een vlucht van 2 uur!) Daan kreeg geen broodje voor de lunch, want er was niet genoeg. Niet dat het uitmaakte want het broodje was zo vies dat hij de mijne mocht opeten (en ik ben niet een heel erg kieskeurige eter) Chaggerijnige stewardessen ben ik vaker meegemaakt, maar er zaten hier een paar dames bij die gewoon ronduit griezellig waren en bij ons herinneringen terug brachten aan Beetlejuice the musical.
En dan maar niet over de landing te spreken (maar daar kan Continental niets aan doen, maar het hielp niet mee aan de ervaring) De landing duurde een half uur langer dan gepland want door de harde wind konden we niet landen. Het vliegtuig schudde en leek telkens een beetje te vallen (hele heftige turbulentie) en ik moet zeggen dat ik behoorlijk nerveus begon te worden. Ik was ook dolgelukkig toen we eenmaal op de grond stonden.
We waren moe en alles behalve vrolijk. De spanning was best wel aanwezig en de terug reis was niet het gezelligste moment van onze reis (is het trouwens nooit, ik ben volgens mij allergisch voor terugreizen, want ik kan dan goed zitten griepen... *grijns*)
Brak met pijn in rug en ledematen stapten we uit en gingen we onze koffers halen. De laatste keer dat we voor de vakantie lang moesten wachten. De koffer van mijn moeder is ook niet ongeschonden uit de reis gekomen. Een wiel eraf en later hoorde we dat een aantal van de cadeautjes die ze had gekocht voor mensen ook niet heel zijn aangekomen.
Elora heeft met Daan nog in de tuin een sneeuwpop gemaakt (tenminste sneeuwberg want we moeten er nog een pop van maken)
Ik mis Disney. Ik mis de Animal Kingdom lodge en het heerlijke leventje wat we daar 3 weken hadden. Ik mis het om naar de pretparken te gaan en iedere dag een volle agenda te hebben. Ik mis het genieten.
De enorme lading kerstversiering die ik had gekocht hangt al in mijn boom. Ik heb nog niet alle dingetjes gevonden en ik vraag me af waar ze liggen (de koffers zijn nog niet helemaal leeg, dus ik hoop ze nog te vinden)
Van de week ga ik de photopass cd bestellen en ik ben zo benieuwd naar de foto's!!!
Volgende week moet ik weer werken en is de vakantie echt voorbij. Ik word al treurig als ik er aan denk. Toch heb ik gelukkig weer iets om naar toe te leven, want half april gaan we alweer op vakantie!!! (tja zo ga je nooit en zo ga je 2x) en dan gaan we weer ons door Disney laten verwennen, dit keer op een cruise!!
Ik kan niet wachten. De planning was om in 2013 weer naar Orlando te gaan, maar het kan zijn dat we al eerder gaan, want volgens mij heeft Daan ook de smaak te pakken. Misschien wordt het al 2011!!
maandag 21 december 2009
dag 23 (21 december)
Ik was al vroeg op, ondanks dat ik laat in bed lag. Momenteel ben ik de Vampires assistant aan het lezen. Leuk boek met een spannend verhaal, alleen is de schrijfstijl een beetje op kinderen gebaseerd, wat vreemd is want de details kunnen behoorlijk bloederig zijn. Maar goed, het houdt me afgeleid van de reis.
Nu maar hopen dat het meevalt met die sneeuw! En er maar niet aan denken dat we weg gaan. Er staat zo ontbijt bij Boma's op het rooster dus ik ga me even douchen. Elora slaapt nog als een roosje, die zal wel niet al te vrolijk wakker worden. Vandaag begint de terugreis... ik haat de terugreis.
Nu maar hopen dat het meevalt met die sneeuw! En er maar niet aan denken dat we weg gaan. Er staat zo ontbijt bij Boma's op het rooster dus ik ga me even douchen. Elora slaapt nog als een roosje, die zal wel niet al te vrolijk wakker worden. Vandaag begint de terugreis... ik haat de terugreis.
dag 22 (20 december)
De laatste volledige dag in Disney World en ik zal jullie maar eerlijk bekennen dat ik de hele dag een beetje een verdrietig gevoel heb gehad. Overdag vond ik het zelfs een beetje moeilijk om me op de disney magie te concentreren, met al het inpak geweld. De verslagen over 15 cm sneeuw en gesloten vliegvelden uit Nederland hielpen ook niet mee. Bah, de reis... nee daar kijk ik niet naar uit. We zijn namelijk ook best moe en als je moe bent kun je ook minder van elkaar hebben. Maar we zien het allemaal wel.
Toch hebben we nog even ZALIG geluncht bij the Earl of Sandwich. Ik ben erg blij dat ik deze had voorgesteld al moesten we er 20 minuten voor in de rij staan (maar ja... waar moet je hier nu niet voor in de rij staan? Alleen de toiletten niet... ironisch genoeg)
De jacht op een tas en een leuk cadeau voor een mannelijke vriend van ons die voor ons de kattenbak verschoont terwijl wij hier de bloemetjes buiten zetten, waren onsuccessvol. Die tassen hier zijn niets en ik kan voor Ed moeilijk met iets van Mickey ofzo aankomen. Ik geloof niet dat mijn Disney Mania op kantoor wordt gewaardeerd ;)
's middags zijn we mijn moeder en Elora gaan ophalen in de kamer. We hadden ons opgesplitst want met een een hyperactieve peuter is koffers inpakken een ervaring die je niet snel wil herhalen (vooral omdat Elora de neiging heeft dingen stiekem weer uit te pakken.
Elora sliep pas laat, dus we gingen pas laat op zoek naar een restaurant voor het avondeten. Chef Mickey's hebben we afgezegd (de characters waren het zelfde als het ontbijt en we wilden wel eens een avondje rust) Eerst wilden we langs de premium outlets voor een goede rugtas voor de terug weg, maar ons plan werd in de war geschopt door mijn dochter die telkens valse wc alarms gaf. Misschien haar manier van aandacht trekken, maar toen ik voor de dichte deur van de winkel stond, was het lachen me even vergaan.
Bij Lonestar hebben we een lekkere maar erg vette hap naar binnen gewerkt. De blooming onion was trouwens wel erg lekker en heel leuk om een keer gegeten te hebben. Maar zelfs met z'n viertjes was het ding zo groot dat we eigenlijk weinig zin hadden in ons hoofdgerecht en ik heb de helft laten staan. Ik voel al weer dat ik behoorlijk ben aangekomen hier in luilekkerland.
Daarna zijn we naar de magic kingdom gegaan, waar we nog een keer de holiday wishes hebben bewonderd. Tot iets voor enen hebben we in het park rondgebanjerd als de onverantwoordelijke ouders die we zijn (tja het is de laatste avond of het is het niet, toch?) En Elora was in de zevende hemel. Plots was het spookhuis eng en vond ze Davy Jones bij de Pirates ook eng (En we zijn in beiden al meer dan vijf keer geweest en toen vond ze het prachtig, dus volgens mij was dit even een spelletje om aandacht te krijgen, want na het ritje riep ze spontaan en weer helemaal stralend: "Mogen we nog een keer?"
De grootste schaters kregen we in de vliegende tapijten van Alladin. Er was iets raars aan de hand met ons tapijt of Elora deed iets, ik weet het niet (we denken het laatste, want Elora mocht sturen) en die van ons hupste door de lucht. Het leek de tower of terror wel, want ik werd echt uit mijn stoel gelift zo snel ging het. Beneden ons hoorden we de mensen lachen toen we voorbij zoefden en wij zelf lagen ook helemaal in een deuk in dat ding. Ik kon echt geen zinnig woord uitbrengen en ik hoorde later van mijn moeder (die beneden stond) dat je mij daar ook kon horen lachen. De tranen liepen over mijn wangen en Elora vond het ook heel grappig. Zo heeft Daan toch de milde versie van de ToT mee mogen maken en wij hebben echt onwijs gelachen.
We hebben Elora er op voorbereid dat het nu echt voorbij is. We hebben nog even naar het kasteel gezwaaid in de monorail en mijn hart zonk echt in mijn maag toen ik dit deed. Moet ik echt 4 jaar wachten om het kasteel weer te mogen zien? (nou dan moeten we tussendoor maar eens naar Parijs... al vind ik dat een stuk minder leuk)
Het was na tweeen toen ik eindelijk naar bed ging... mijn laatste nacht in dit geweldige hotel. Wat houd ik van deze plek!!
Toch hebben we nog even ZALIG geluncht bij the Earl of Sandwich. Ik ben erg blij dat ik deze had voorgesteld al moesten we er 20 minuten voor in de rij staan (maar ja... waar moet je hier nu niet voor in de rij staan? Alleen de toiletten niet... ironisch genoeg)
De jacht op een tas en een leuk cadeau voor een mannelijke vriend van ons die voor ons de kattenbak verschoont terwijl wij hier de bloemetjes buiten zetten, waren onsuccessvol. Die tassen hier zijn niets en ik kan voor Ed moeilijk met iets van Mickey ofzo aankomen. Ik geloof niet dat mijn Disney Mania op kantoor wordt gewaardeerd ;)
's middags zijn we mijn moeder en Elora gaan ophalen in de kamer. We hadden ons opgesplitst want met een een hyperactieve peuter is koffers inpakken een ervaring die je niet snel wil herhalen (vooral omdat Elora de neiging heeft dingen stiekem weer uit te pakken.
Elora sliep pas laat, dus we gingen pas laat op zoek naar een restaurant voor het avondeten. Chef Mickey's hebben we afgezegd (de characters waren het zelfde als het ontbijt en we wilden wel eens een avondje rust) Eerst wilden we langs de premium outlets voor een goede rugtas voor de terug weg, maar ons plan werd in de war geschopt door mijn dochter die telkens valse wc alarms gaf. Misschien haar manier van aandacht trekken, maar toen ik voor de dichte deur van de winkel stond, was het lachen me even vergaan.
Bij Lonestar hebben we een lekkere maar erg vette hap naar binnen gewerkt. De blooming onion was trouwens wel erg lekker en heel leuk om een keer gegeten te hebben. Maar zelfs met z'n viertjes was het ding zo groot dat we eigenlijk weinig zin hadden in ons hoofdgerecht en ik heb de helft laten staan. Ik voel al weer dat ik behoorlijk ben aangekomen hier in luilekkerland.
Daarna zijn we naar de magic kingdom gegaan, waar we nog een keer de holiday wishes hebben bewonderd. Tot iets voor enen hebben we in het park rondgebanjerd als de onverantwoordelijke ouders die we zijn (tja het is de laatste avond of het is het niet, toch?) En Elora was in de zevende hemel. Plots was het spookhuis eng en vond ze Davy Jones bij de Pirates ook eng (En we zijn in beiden al meer dan vijf keer geweest en toen vond ze het prachtig, dus volgens mij was dit even een spelletje om aandacht te krijgen, want na het ritje riep ze spontaan en weer helemaal stralend: "Mogen we nog een keer?"
De grootste schaters kregen we in de vliegende tapijten van Alladin. Er was iets raars aan de hand met ons tapijt of Elora deed iets, ik weet het niet (we denken het laatste, want Elora mocht sturen) en die van ons hupste door de lucht. Het leek de tower of terror wel, want ik werd echt uit mijn stoel gelift zo snel ging het. Beneden ons hoorden we de mensen lachen toen we voorbij zoefden en wij zelf lagen ook helemaal in een deuk in dat ding. Ik kon echt geen zinnig woord uitbrengen en ik hoorde later van mijn moeder (die beneden stond) dat je mij daar ook kon horen lachen. De tranen liepen over mijn wangen en Elora vond het ook heel grappig. Zo heeft Daan toch de milde versie van de ToT mee mogen maken en wij hebben echt onwijs gelachen.
We hebben Elora er op voorbereid dat het nu echt voorbij is. We hebben nog even naar het kasteel gezwaaid in de monorail en mijn hart zonk echt in mijn maag toen ik dit deed. Moet ik echt 4 jaar wachten om het kasteel weer te mogen zien? (nou dan moeten we tussendoor maar eens naar Parijs... al vind ik dat een stuk minder leuk)
Het was na tweeen toen ik eindelijk naar bed ging... mijn laatste nacht in dit geweldige hotel. Wat houd ik van deze plek!!
zondag 20 december 2009
dag 21 (19 december)
Vanochtend waren we niet zo kwiek als de vorige ochtenden. We zitten er goed doorheen maar zijn van plan te genieten van de laatste dagen.
Vandaag zijn we weer opgesplitst, dat is soms ook even nodig. Daan en ik wilde graag nog wat dingen in Universal doen, terwijl mamma liever nog een bezoekje bracht aan Hollywood studios. En dat was ook wel handig, want Universal begint pas na 10:00 een beetje open te gaan (de deuren gaan om 9 uur open maar de meeste ritjes gaan pas om 11:00 open) en we hadden alweer een vroege ADR bij de Garden Grill die middag / avond. Omdat Elora moest slapen was het niet handig om met haar naar Universal te gaan.
Helaas hebben we niet alles kunnen doen in Universal, want de vakantie gekte heeft toegeslagen. Daan en ik hebben interessante observaties gemaakt over 'beleving' in Universal. Het is niet dat de ritjes slechter zijn dan bij Disney, zeker niet er zitten echt een paar hele gave dingen in Universal. Het is de algemene beleving. Bij Disney is er echt research gedaan hoe alles prettiger is voor de mensen en daar hebben ze bij Universal duidelijk minder rekening mee gehouden. Er is veel meer ruimte voor mensen om voor te dringen (en dat doen ze dan ook graag) er wordt minder rekening met je gehouden en je voelt je vaak genegeerd of beledigd tijdens wachtrijen. Dan ga je al negatief een ritje in en geniet je er een stuk minder van. Terwijl Disney echt een geweldige customer experience hanteert (daarover straks meer)
Ik vind het jammer dat ik de Mummy heb moeten missen. Na 3 weken dacht ik toch wel alles gezien te kunnen hebben hier, maar dat valt dus toch vies tegen, is ons opgevallen.
We moesten ons haasten om naar huis te komen en om 14:30 hebben we nanna en Elora opgehaald om naar Chip and Dales harvest feast at the Garden Grill te gaan.
Eenmaal bij de ingang liepen we tegen een klein probleempje op. Mijn moeder was haar pasje vergeten, wat best wel voor wat spanning zorgde... want geen pasje, geen ingang, geen etentje en geen ticket naar de Candlelight processional... YIKES. Gelukkig wisten de lieve mensen van Disney dit feilloos op te lossen. Geen probleem, we stonden in het systeem... niet big brother is watching you, but big cheese is looking over you! Het pasje was zo (na natuurlijk even in de rij te hebben gestaan) uitgeprint... korte pijn en wij waren weer tot over onze oren verliefd op Disney!! Jolig stapten we door de poorten van Epcot heen.
Ook de Garden Grill komt in mijn top 5 van gave Disney restaurants terecht (in ieder geval samen met Park Fare en scifi diner). Wat een aandacht kreeg ons kleine meisje van de characters. Vooral Dale was geweldig, maar ook Mickey kon ik wel zoenen, zo leuk deed hij. We hebben echt genoten en ik kan dit iedereen (ook qua eten) echt aanraden.
Nog even snel Ellen's Energie Adventure gedaan en daarna hebben we Whoopie bewonderd in de Candlelight Processional. Leuk, maar 1 keer gezien is genoeg. Het was leuk om Whoopie gezien te hebben, al waren onze plaatsen erg slecht en kon Daan haar helemaal niet zien.
Daarna zijn we in de mensen massa naar huis gegaan.
Vandaag zijn we weer opgesplitst, dat is soms ook even nodig. Daan en ik wilde graag nog wat dingen in Universal doen, terwijl mamma liever nog een bezoekje bracht aan Hollywood studios. En dat was ook wel handig, want Universal begint pas na 10:00 een beetje open te gaan (de deuren gaan om 9 uur open maar de meeste ritjes gaan pas om 11:00 open) en we hadden alweer een vroege ADR bij de Garden Grill die middag / avond. Omdat Elora moest slapen was het niet handig om met haar naar Universal te gaan.
Helaas hebben we niet alles kunnen doen in Universal, want de vakantie gekte heeft toegeslagen. Daan en ik hebben interessante observaties gemaakt over 'beleving' in Universal. Het is niet dat de ritjes slechter zijn dan bij Disney, zeker niet er zitten echt een paar hele gave dingen in Universal. Het is de algemene beleving. Bij Disney is er echt research gedaan hoe alles prettiger is voor de mensen en daar hebben ze bij Universal duidelijk minder rekening mee gehouden. Er is veel meer ruimte voor mensen om voor te dringen (en dat doen ze dan ook graag) er wordt minder rekening met je gehouden en je voelt je vaak genegeerd of beledigd tijdens wachtrijen. Dan ga je al negatief een ritje in en geniet je er een stuk minder van. Terwijl Disney echt een geweldige customer experience hanteert (daarover straks meer)
Ik vind het jammer dat ik de Mummy heb moeten missen. Na 3 weken dacht ik toch wel alles gezien te kunnen hebben hier, maar dat valt dus toch vies tegen, is ons opgevallen.
We moesten ons haasten om naar huis te komen en om 14:30 hebben we nanna en Elora opgehaald om naar Chip and Dales harvest feast at the Garden Grill te gaan.
Eenmaal bij de ingang liepen we tegen een klein probleempje op. Mijn moeder was haar pasje vergeten, wat best wel voor wat spanning zorgde... want geen pasje, geen ingang, geen etentje en geen ticket naar de Candlelight processional... YIKES. Gelukkig wisten de lieve mensen van Disney dit feilloos op te lossen. Geen probleem, we stonden in het systeem... niet big brother is watching you, but big cheese is looking over you! Het pasje was zo (na natuurlijk even in de rij te hebben gestaan) uitgeprint... korte pijn en wij waren weer tot over onze oren verliefd op Disney!! Jolig stapten we door de poorten van Epcot heen.
Ook de Garden Grill komt in mijn top 5 van gave Disney restaurants terecht (in ieder geval samen met Park Fare en scifi diner). Wat een aandacht kreeg ons kleine meisje van de characters. Vooral Dale was geweldig, maar ook Mickey kon ik wel zoenen, zo leuk deed hij. We hebben echt genoten en ik kan dit iedereen (ook qua eten) echt aanraden.
Nog even snel Ellen's Energie Adventure gedaan en daarna hebben we Whoopie bewonderd in de Candlelight Processional. Leuk, maar 1 keer gezien is genoeg. Het was leuk om Whoopie gezien te hebben, al waren onze plaatsen erg slecht en kon Daan haar helemaal niet zien.
Daarna zijn we in de mensen massa naar huis gegaan.
dag 20 (18 december)
De laatste dag Hollywood Studios voor Daan en voor mij. Na gisteren al afscheid genomen te hebben van de Animal Kingdom wisten we nu ook dat we nog snel even de ritjes van onze wens lijst moesten afstrepen in Hollywood Studios. En we hadden er nog niet veel gedaan, dus ik wilde er een productieve dag van maken.
Alles behalve de Rock and Roll Rollercoaster hebben we kunnen doen. Lunch was geweldig. We zijn naar de 50's prime time cafe gegaan waar we een ontzettend lieve waitress hadden. Het eten was echt ZALIG en deze komt denk ik wel in mijn top tien van restaurantjes terecht (in ieder geval in mijn Disney top 10) Vooral de peanutbutter and Jelly Milkshake was schandalig lekker!!!
Elora was er zo hyper van, dat het haar 's middags niet meer lukte om te slapen. Toen we 's avonds naar Epcot reden om te gaan eten bij de Bistro de Paris, zagen we het somber in dat ze erg gezellig zou zijn met haar slaap te kort.
We waren al wat aan de late kant en Elora werd niet al te charmant in het wagentje gedumpt zodat we stevig door konden stappen. Halverwege Canada zagen we dat Elora in slaap was gevallen. We hebben haar tijdens het eten lekker laten slapen. Ik was even vergeten hoe rustig het eten is als er geen drukke peuter bij zit. Heeeeerlijk... we hebben lekker relaxed gegeten. Elora werd precies voor het toetje wakker en was niet in een allerbeste bui... tot mijn chocolade taartje werd geserveerd. De twee happen die ik er van heb kunnen eten waren idd erg lekker... de rest werd gretig door de chocolade jaws verorberd. De chocolade zat echt OVERAL!. En ons kleine moppersmurfje was gelijk weer helemaal in haar nopjes. Ze is hier nooit lang chaggo (trouwens thuis ook niet, ze is over het algemeen een heel vrolijk kind, maar die peuterpubertijd buien zijn soms toch wel vermoeiend)
Daarna hebben we Epcot onveilig gemaakt. Omdat Elora laat had geslapen, had ze energie voor 10. We hebben ook heel Epcot bekeken. Mijn moeder en ik zijn heel dapper in de Mission Space gegaan. Eerst als Team Green en die vonden we zo tam dat we heel stoer en met grote mond naar team Orange (de extremere versie) stapten. We kwamen er niet zo stoer uit als we er in gingen. Ik heb ook meerdere keren het grapje: "We came as team orange and we left as team green" gemaakt voor de gewillige Amerikaanse oren, want we zagen daadwerkelijk groen toen we er uit kwamen.
Omdat het een Extra Magic Hour avond was besloten we ons in de 25 minuten wachtrij (dachten we) voor Soaring te stappen. De rij bleek dus 60 minuten te zijn en mamma en ik begonnen al te balen. Want het werd laat en Elora en Daan wachtten op ons. Toch zijn we blij geweest dat we niet uit de rij zijn gestapt, want Soaring is idd een waanzinnige attractie.
Compleet gaar strompelden we naar de auto, rond 23:30, waar Elora druk en vrolijk aan het vertellen was hoe leuk ze alles wel niet vond. Weer een super dag... maar ook wel een vermoeiende.
Alles behalve de Rock and Roll Rollercoaster hebben we kunnen doen. Lunch was geweldig. We zijn naar de 50's prime time cafe gegaan waar we een ontzettend lieve waitress hadden. Het eten was echt ZALIG en deze komt denk ik wel in mijn top tien van restaurantjes terecht (in ieder geval in mijn Disney top 10) Vooral de peanutbutter and Jelly Milkshake was schandalig lekker!!!
Elora was er zo hyper van, dat het haar 's middags niet meer lukte om te slapen. Toen we 's avonds naar Epcot reden om te gaan eten bij de Bistro de Paris, zagen we het somber in dat ze erg gezellig zou zijn met haar slaap te kort.
We waren al wat aan de late kant en Elora werd niet al te charmant in het wagentje gedumpt zodat we stevig door konden stappen. Halverwege Canada zagen we dat Elora in slaap was gevallen. We hebben haar tijdens het eten lekker laten slapen. Ik was even vergeten hoe rustig het eten is als er geen drukke peuter bij zit. Heeeeerlijk... we hebben lekker relaxed gegeten. Elora werd precies voor het toetje wakker en was niet in een allerbeste bui... tot mijn chocolade taartje werd geserveerd. De twee happen die ik er van heb kunnen eten waren idd erg lekker... de rest werd gretig door de chocolade jaws verorberd. De chocolade zat echt OVERAL!. En ons kleine moppersmurfje was gelijk weer helemaal in haar nopjes. Ze is hier nooit lang chaggo (trouwens thuis ook niet, ze is over het algemeen een heel vrolijk kind, maar die peuterpubertijd buien zijn soms toch wel vermoeiend)
Daarna hebben we Epcot onveilig gemaakt. Omdat Elora laat had geslapen, had ze energie voor 10. We hebben ook heel Epcot bekeken. Mijn moeder en ik zijn heel dapper in de Mission Space gegaan. Eerst als Team Green en die vonden we zo tam dat we heel stoer en met grote mond naar team Orange (de extremere versie) stapten. We kwamen er niet zo stoer uit als we er in gingen. Ik heb ook meerdere keren het grapje: "We came as team orange and we left as team green" gemaakt voor de gewillige Amerikaanse oren, want we zagen daadwerkelijk groen toen we er uit kwamen.
Omdat het een Extra Magic Hour avond was besloten we ons in de 25 minuten wachtrij (dachten we) voor Soaring te stappen. De rij bleek dus 60 minuten te zijn en mamma en ik begonnen al te balen. Want het werd laat en Elora en Daan wachtten op ons. Toch zijn we blij geweest dat we niet uit de rij zijn gestapt, want Soaring is idd een waanzinnige attractie.
Compleet gaar strompelden we naar de auto, rond 23:30, waar Elora druk en vrolijk aan het vertellen was hoe leuk ze alles wel niet vond. Weer een super dag... maar ook wel een vermoeiende.
Abonneren op:
Posts (Atom)