Laat ik beginnen met te vertellen dat ik beslist niet bang ben om te vliegen.
Zo dat is gezegd! Maar nu moet ik ook gaan bekennen dat ik ontzettend tegen de vlucht naar Orlando op zie. Waarom? Nu ja voor meerdere redenen.
Ten eerste: Daan.
Daan is ontzettend bang om te vliegen en dat straalt hij uit aan alle kanten. Zijn zenuwen werken lichtelijk aanstekelijk naar mij toe en ik weet niet goed hoe ik met hem om moet gaan als hij bleek en bezweet in de stoel naast mij zit. De hele reis zegt hij geen woord en het is geen pretje.
Dan is er mijn tweede zorgpuntje: Elora.
Ons kind kan geen 2 minuten stil zitten en een vliegtuig is niet bepaald een plek waar ze rond kan rennen. Voor mijn geestenoog heb ik al nachtmerrie-achtige visioenen van mijn kind die tafeltjes open en dicht klapt en medereizigers tegen de stoel aantrapt van achteren. *brrr* dat soort gedachten geven me rillingen. Ze kan ook geen twee minuten haar tater dichthouden en dat is ook behoorlijk vermoeiend. We hebben nu gelukkig een directe vlucht, maar toch vind ik het lastig om haar 9 1/2 uur zoet te houden, dat kost nogal wat energie. En omdat Daan niet aanspreekbaar is, sta ik er toch echt alleen voor. Een slaper is ze ook al niet... *zucht*. Ik ben van plan om Elora veel om te kopen met snoep en speelgoed. Niet pedagogisch, maar de pedagogiek kan nu even bepaalde delen van mijn anatomie kussen, want ik wil een zo gemoedelijk lopende vlucht. Niet dat Elora nou zo'n verwend kind is en 95% van de tijd is ze vrolijk en gezellig... maar een vrolijk en gezellig druk kind wordt na een tijd ook gewoon doodirritant, vooral voor mensen die haar niet kennen en niet van haar houden *grijns*. Ook ben ik van plan het autostoeltje mee te nemen zodat ik haar in ieder geval vast kan zetten (Het liefst zou ik haar in een soort Hannibal Lecter outfit meenemen, maar ik geloof niet dat mensen me dat in dank zouden afnemen).
Over 5 maanden zal ze in ieder geval wel weer iets anders zijn dan ze nu is, maar ik ben bang dat ze niet rustiger gaat worden. (er zijn nog geen tekenen van in ieder geval)
De vlucht is zelfs de grote reden waarom ik haar eigenlijk nog niet van haar speentje wil afwennen. Oh ik vind mezelf vreselijk als ik dit zeg... luister nu naar mij, IK, de grote ANTI-spenen moeder... We zien wel. I'm grasping at straws here!!
En dan de laatste, maar niet de minst belangrijke, waarom ik tegen de vlucht ophik: beenruimte. Wat een ellende als je 9 1/2 uur lang met je knieen tegen de stoel van je voorganger zit. En ik kan je vertellen, mensen zitten niet bepaald stil. Iedere keer als de persoon voor me beweegt is dit pijnlijk voor mij. En als ze dan hun stoel naar achter zetten... HEL!!
Ik ben vervloekt met lange benen. Gerard, een goede vriend van me die bijna een kop groter is dan ikzelf, heeft dezelfde beenlengte als ik en toen ik nog slanker was kon ik zijn broeken ook aan. Vliegtuigen, trams en bussen zijn nooit mijn 'vrienden' geweest kan ik je toevertrouwen.
Dus heb ik een brief gestuurd naar Virgin Atlantic in de hoop dat ik zo 'emergency exit' stoelen kan bemachtigen. We zullen zien, want ik heb niet zo'n geluk.
Ondanks dat ik erg tegen de reis op zie, heb ik er wel ontzettend veel zin in. Het is niet alleen maar kommer en kwel. Maar soms zijn er wel dingen waar ik me lichtelijk zorgen om maak. In dit geval dus de vlucht. Ik zal me vast nog wel vaker 'zorgen' maken om voorbereidingen van de reis.
Nog 5 maanden... pffft wat duurt dat nog lang. Maar ja, tegelijkertijd... nog 5 maanden voorpret. En de eerste 6 maanden zijn al bijna voorbij, dus dat is lekker meegenomen. Dan kom ik die vijf maanden ook nog wel door toch?? ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten